Colère. Dromen met Bert Anciaux

Bert Anciaux is zonder twijfel de meest omstreden centrumpoliticus van zijn generatie. Zijn dromerige gedrevenheid maakt hem geliefd bij sommigen, gehaat bij vele anderen.

Het Vlaams-Marokkaanse culturenhuis Daarkom is zo‘n typische Anciaux-droom. Mooi op papier; in de praktijk een nachtmerrie.

In 2006 ondertekenden Bert - toenmalig Vlaams minister van Cultuur - en de Marokkaanse Minister Cherkouni de oprichtingsconventie. Kort daarop werd het variététheater La Gaîté gehuurd. De keuze voor dit historische pareltje, in hartje Brussel, moest het belang van Daarkom in de verf zetten. Dat Bert dit peperdure huurcontract ondertekende zonder de goedkeuring van zijn toenmalige regeringspartners (VLD, N-VA en CD&V) en mét de vernietigende adviezen van Begroting en de Inspectie van Financiën op zak, bewijst zijn kinderlijke koppigheid.
 
Begin 2007 zag de vzw ‘Vlaams-Marokkaans Culturenhuis’ het licht, paritair bestuurd door het Koninkrijk Marokko en de Vlaamse Gemeenschap. En toen werd het jarenlang stil, heel stil. Tot de officiële opening in september van vorig jaar. Een opening in mineur. De toenmalige directrice, Roos Pauwels – ondertussen alweer vervangen –, kondigde tussen de hapjes Oostendse garnalen met couscous aan seizoensprogramma, noch lange termijnvisie te hebben. ‘Hoe kan ik een langetermijnvisie ontwikkelen als er geen middelen zijn?’, dixit la Pauwels. Nochtans kostte Anciaux’s droom de Vlaming al 5,3 miljoen euro vóór de boîte één dag open was.
 
En het gaat van kwaad naar erger. In Brussel Deze Week lezen we vandaag dat Daarkom het nieuwe cultuurseizoen ingaat zonder vaste directeur, zonder echt programma en zonder duidelijk profiel. Als klap op de vuurpijl blijkt het voor massa’s belastinggeld gerenoveerde gebouw vergeven van houtwormen. Een zoveelste crisismanager ruimt puin. Bertje’s dromenteller loopt ondertussen al op tot meer dan 6 miljoen euro.
 
Een zak geld waarvoor je duizenden taalcursussen, inburgerings- en activeringstrajecten kan geven aan de tienduizenden werkloze Marokkanen in Brussel. En zou dat de integratie niet meer bevorderen dan het zoveelste high brow Anciaux-ideetje? Misschien moeten we het komende jaar maar eens turven hoeveel van die kansarme jongeren er langskomen om een Vlaams-Marokkaans concertje of een tof theekransje bij te wonen.
 
De geschiedenis van Daarkom leest als de politieke carrière van de Brusselse ‘wonderboy’ Anciaux: a highway of broken dreams.