De puinhoop der puinhopen

We kunnen niet blijven stilstaan bij het rampzalig Belgisch asiel- en migratiebeleid. We moeten dit beleid, wellicht de grootste puinhoop van het Belgisch contrafederalisme, dringend ombuigen in een correct en rechtvaardig beleid.

Het inburgeringsbeleid van de Vlaamse regering draagt van in het begin een N-VA-stempel. Wij doen dat met overtuiging, want we willen van nieuwkomers volwaardige leden van onze gemeenschap maken. Maar terwijl de Vlaamse regering de samenlevingsproblemen mag opdweilen, laat België de migratiekraan open staan. Het is een totaal non-beleid dat eigenlijk neerkomt op een politiek van open grenzen. Verder reikt de Belgische visie niet. De N-VA wil een strikt maar rechtvaardig asielbeleid, met snellere procedures en een echt terugkeerbeleid.

Vlaanderen heeft vandaag niets in de pap te brokken als het gaat om asiel en migratie. Zolang dat zo is, zal het zo noodzakelijke Vlaamse inburgeringsbeleid geconfronteerd worden met voldongen feiten. De Franstalige partijen waren oppermachtig in de regeringen-Van Rompuy en -Leterme. Ze gooiden de grenzen open, zorgden voor een collectieve regularisatie en stuurden dan de factuur door naar de Vlaamse gemeenten. Voor Franstaligen zijn regularisaties, gekoppeld aan een snel-Belgwet, interessant voor toekomstige stemmen. Wat er met die mensen moet gebeuren, of ze eerlijke kansen krijgen, of ze een bijdrage kunnen leveren aan de samenleving, dat is heel wat anders.  De stelregel lijkt wel:  zet de kraan maar open, de anderen zullen wel dweilen.

De verantwoordelijkheid van de Vlaamse partijen in de federale regering, CD&V en Open Vld, is verpletterend. De Vlaamse regeringspartijen lieten zich helemaal in het hoekje dringen. Ze lieten toe dat Franstalige ministers alle macht kregen over asiel en migratie.

CD&V en Open Vld weten dat maar al te goed. Het was ontluisterend dat uittredend minister van Defensie Pieter De Crem (CD&V) deze week in een VRT-verkiezingsdebat zelf moest zeggen dat het asielbeleid van de jongste jaren zwaar tekort is geschoten. De Crem gaf de regering, waarin hij nota bene zelf minister was, een schamele 5 op 10. En dat is vanzelfsprekend nog een veel te hoog waarderingscijfer, maar de ‘bekentenis’ van De Crem zegt toch veel.

Het kan ook positief

Migratie kan ook positief zijn, maar vanzelf gaat dat niet. Wie wil werken en actief participeren aan onze samenleving levert een bijdrage tot een sterker Vlaanderen. Bovendien is het recht op asiel voor wie vervolgd wordt ons dierbaar.

We wensen onze verantwoordelijkheid te nemen. Maar het wordt wel heel moeilijk als het wanbeleid aanhoudt. De opeenvolgende regeringen-Verhofstadt, -Van Rompuy en -Leterme voerden een asiel- en migratiebeleid dat de grote meerderheid van de Vlamingen niet wilde. Toppunt was dat de chaos ook nog werd voorgesteld als een voorbeeld van humanisme. Door een dergelijk beleid verdwijnt ook het draagvlak voor een positief migratieverhaal. In plaats daarvan worden we in de steden steeds weer geconfronteerd met samenlevingsproblemen.

De N-VA blijft pleiten voor een rechtvaardig migratiebeleid met snelle en duidelijke procedures. Misbruiken moeten worden tegengegaan en bewuste fraude – nu vaak getolereerd - moet bestraft worden met een onmiddellijke afwijzing van de aanvraag. Een rechtvaardig asielbeleid moet ook gepaard gaan met een kordaat uitwijzingsbeleid voor wie het spel niet eerlijk speelt.

Regularisaties moeten een uitzondering zijn in plaats van een vaste regel als men maar lang genoeg geduld koestert. Goed werkende procedures voor legale migratie en een kordaat uitwijzingsbeleid moeten regularisaties in de toekomst overbodig maken.

Er moet nog veel gebeuren om het oude beleid bij te sturen. De gezinshereniging moet worden herbekeken, want de zeer grote volgmigratie is vandaag niet echt een succes te noemen. De N-VA blijft voorstander van een begin van inburgering in het land van herkomst.

We zullen toch ook moeten duidelijk maken dat België niet noodzakelijk het land van melk en honing is, waar de grenzen gewoon open staan en de steun onuitputtelijk is. Wie migreert naar een ander land moet toch ook beseffen dat het niet altijd zo gemakkelijk is. Je moet dus zeker niet doen zoals vicepremier Joëlle Milquet, die in Congo ging vertellen dat het niet zo moeilijk was naar België te emigreren.

Een heel ander discours en een heel ander beleid zijn dus nodig. De vraag blijft natuurlijk of een goed beleid nog mogelijk is als de toegang tot het grondgebied en de verwerving van de nationaliteit Belgische bevoegdheden blijven. Als de staat in confederale zin kan worden hervormd, zijn dit bevoegdheden die prioritair naar de deelstaten moeten gaan.