Knap jaarverslag met gekleurde aanbevelingen

Het Centrum voor Gelijke Kansen en  Racismebestrijding (CGKR) publiceerde haar jaarverslag Migratie 2010. De N-VA neemt akte van dit waardevolle beleidsdocument maar stelt zich tegelijk vragen bij de erg gekleurde politieke aanbevelingen.

Migratie is een van de gevoeligste maatschappelijke onderwerpen. Om niet in holle slogans en simplismen te vervallen is het noodzakelijk om over de juiste gegevens te beschikken. Dit is de reden waarom de federale wetgever in 2004 het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding de opdracht gaf om de overheid te informeren over de aard en de grootte van de migratiestromen van en naar België. Enkele jaren later – in 2007 – verscheen voor het eerst een Jaarverslag Migratie. Sindsdien kijkt elke migratiedeskundige jaarlijks reikhalzend uit naar dit uiterst lezenswaardige rapport vol met cijfers, analyses en arresten.

Zo leren we dat er in 2009 om en bij de 126.000 nieuwkomers in België toekwamen, dat vier op de tien uit Afrika kwam, dat de Marokkanen met 16% nog altijd veruit de grootste niet-Europese migratiegroep vormen en dat België in 2009 een netto migratiesaldo van 69.000 mensen telde. We leren bijvoorbeeld ook dat België in 2009 bijna 9% van alle asielaanvragen in de EU te verwerken kreeg, terwijl ons land slechts 2,7% van de totale EU-populatie vertegenwoordigt.

Migratiemotief

De meest catchy statistiek gaat echter over het wettelijke migratiemotief. In België komt bijna de helft van alle nieuwkomers naar hier omwille van familiale redenen. Hiermee zijn we koploper van de Europese Unie. 70% van deze nieuwkomers herenigt zich met een echtgenoot of partner uit de EU. In vergelijking met de andere EU-landen scoort België ondermaats als het gaat om de actieve migratiekanalen, met name studenten- en arbeidsmigratie. Minder dan een op de tien migranten komt naar hier in het kader van tewerkstelling. Kijken we naar de grootste niet-Europese migratiegroepen, de Marokkanen en de Turken, dan zien we dat respectievelijk 85% en 70% naar België komt in het kader van gezinshereniging en dat minder dan 5% dit doet als arbeidsmigrant.

Eenzijdigheid troef

De N-VA betreurt het enorm dat het knappe cijfer- en analysewerk teniet gedaan wordt door de erg eenzijdige politieke aanbevelingen waarmee elk hoofdstuk afgesloten wordt. Vooral de aanbevelingen inzake gezinshereniging, waarbij expliciet gepleit wordt voor de gelijke behandeling van de Belgen en de EU-burgers – en dus tegen het brede consensusvoorstel van N-VA, CD&V, Open VLD en MR dat werd goedgekeurd en dat de Belgen gelijkschakelt met de derdelanders - getuigt van een erg eenzijdige lezing van de Europese Richtlijn en eerdere arresten.

Daarnaast stellen we ons vragen bij het CGKR-pleidooi tégen de invoering van een integratievoorwaarde bij het verwerven van de Belgische nationaliteit. Inzake het terugkeerbeleid moeten we vaststellen dat het CGKR zich beperkt tot het louter opsommen van de – erg magere –terugkeercijfers om vervolgens ettelijke bladzijden te vullen met de humanitaire situatie van illegalen in detentie. Geen enkele keer wordt er geopperd dat het grote onevenwicht tussen instroom en uitstroom hersteld dient te worden. Nochtans bestaat ook hierover een zeer brede politieke consensus in Vlaanderen.

De aanbevelingen om het inreisverbod te beperken, om de termijn van het Bevel om het Grondgebied te Verlaten van 5 dagen naar 30 dagen te brengen, en om de regularisatie te betonneren in de wet en er dus een structureel migratiekanaal van te maken, sterken me in mijn overtuiging dat de keuze voor illegaliteit een reële optie is voor het Centrum. Helemaal te gek wordt het wanneer het CGKR pleit voor het indienen van een aanvraag tot medische regularisatie aan de grens – de beste garantie om het ziekenhuis van de wereld te worden – en voor een nieuw migratiekanaal voor laaggeschoolde migranten.

Vrienden?

De N-VA en het CGKR… we zullen wel nooit de beste vrienden worden, maar niemand kan om de objectieve vaststelling heen dat het CGKR met zijn talrijke aanbevelingen in het Jaarverslag Migratie 2010 een erg smalle strook van het maatschappelijke speelveld in Vlaanderen bezet. Het is me dan ook een raadsel hoe een dergelijke eenzijdige politieke agenda zomaar kan passeren op de politiek samengestelde Raad van Bestuur van het Centrum.

Of moeten we hieruit concluderen dat MR, CD&V en Open VLD deze standpunten delen?