Leve de parlementaire democratie

Moet er zo snel mogelijk een regering komen? Natuurlijk wel, ik zou het niet in mijn hoofd halen iets anders te beweren. Dat zou even knotsgek zijn als pleiten voor een regering zonder de PS …

Edoch, als parlementsleden voelen wij ons ‘free as a bird’. Er is geen regering met volheid van bevoegdheden noch een stabiele meerderheid. Door de communautaire patstelling is dit land verzeild in een dichte mistbank met als belangrijkste neveneffect de herinstallatie van de parlementaire democratie.

De Kamer is voor het eerst sinds mensheugenis terug de eerste macht in dit land, in theorie én in praktijk. De stemmingen over de verstrenging van de gezinshereniging en over de inoverwegingneming van een amnestiewetsvoorstel zijn hiervan mooie illustraties. Met enerzijds als politieke primeur het feit dat een ontslagnemend staatssecretaris tegen zijn eigen overtuiging een cruciale wet moet slikken én uitvoeren die hem vanuit het parlement wordt opgelegd. Dat leidde al tot de spitante opmerking bij de parlementaire bespreking dat Wathelet beter op de banken van de parlementsleden zou gaan zitten in plaats van op de regeringsbanken aangezien hij het onbestaande standpunt van de regering onmogelijk kan vertolken. En anderzijds het majeure feit dat de Vlaamse partijen (behalve Groen!) voor de bespreking van het hypergevoelige amnestievoorstel van het VB stemden (stel je voor, zelfs het VB speelt mee…). Ook hier kon – voor het eerst – geen enkele Franstalige partijvoorzitter of minister iets aan verhelpen. Al maak ik me geen illusies, want ook dit voorstel zal finaal leiden tot een perfide alarmbelcarrousel à la BHV.

Het verschil maken

En het beste moet nog komen. Zo is er een coulissenakkoord om de snel-Belg-wet af te schaffen en de asielopvangwet te verstrengen, telkens vanuit de Kamer. We evolueren stap voor stap naar het systeem van het Europees Parlement. Heb je een voorstel dat je wil doordrukken? Ga rond bij de collega’s en zoek er een meerderheid voor. Qua democratisch experiment kan deze politieke periode tellen. Parlementsleden kunnen het verschil maken. Wie had dat ooit gedacht?

PS

De PS alleszins niet. Daar geloven ze hun ogen niet, met humeurige ministers en een nerveus kabinetsleger tot gevolg. Decennia van machtsdeelname verroestten de creativiteit. Hun geteflonneerde partijapparaat voelt zich in snelheid gepakt. Het Belgisch particratisch paradigma komt onder druk te staan. Een vorm van lichte hysterie valt al enkele weken bij hun apparatsjiks te ontwaren.
Het feit dat de PS’ers finaal voor onze strenge voorstellen over de gezinshereniging hebben gestemd, illustreert dit mooi. Ze weten zich geen houding aan te nemen. Maar ze stemmen nog liever mee met een zogenaamd ultrastreng migratievoorstel dan dat ze de kans geven aan de MR om als enige Franstalige partij deze scalp binnen te halen. En in de nationaliteitswetgeving kan het voor de PS plots ook niet streng genoeg. De wereld op zijn kop, zeg maar.

Moureaux en co

Gelukkig is er nog de Brusselse PS-federatie van Laurette Onkelinx, Philippe Moureaux en co. Zij hebben wél door dat ze hiermee hun eigen electorale stroom opdrogen. Zij hebben wél door dat de huidige massa-immigratie hun levensverzekering is. Hun communicatie loog er dan ook niet om. Voor het eerst ontwaart menig waarnemer scheurtjes in de monolithische PS-wand.

‘t Zijn boeiende tijden…